O'nun üç çocuğu var

Geçici yuvada sarı bebek ve kardeşleri 

Bugün güzel haber aldım; üç çocuğu olan bir sahiplendirmemden..

Porti

İki kişilik aileleri önce dört patili bir çocuk -sarı beyaz minik bir yavru kedi- sahiplenerek, ona özenle, sevgiyle bakarak zenginleşmişti. Sonrasında bir de annesiz sokakta kalmış bir çocuğa -yavru kediye ikinci kedi olarak- el uzatıp yuva olunca beslendi. 
Eeee sevgi; emek verdikçe ve paylaştıkça çoğalır, değil mi? Sonrasında bu güzel aileye bir de iki patili yavru katılacağı haberi müjdelendi. Super bence.. Ancak sanıyorum ki bu noktada çevrelerinden "Aaaa olmaz hamilelik ve kedi..! Aaaa olmaz bebek ve kedi.. !!" mutlaka duymuşlar, sevdiklerini, dostlarını anlayışla dinlemişler belki de aile büyükleriyle mücadele edip, inandıklarını, bildiklerini savunmuşlardır.

Mücadele mücadele mücadele hayat hep mücadele..

Porti ve Pamuk

Bebek haberi, hamilelik süreci, fotolar ve Eylül'ün gelişi uzaktan izlediğim, çoğu zaman yoğunluğum arasında isteyip de fiziksel olarak uzanamadığım daha doğrusu kendi uğraşılarım, inişlerim, çıkışlarım arasında arzu edip de arayıp, sorup destek veremediğimi üzülerek hissettiğim noktada yaşam gailesinde akıp gidiyordu. Sonra bebek geldi yani Eylül Bebek.. bebek 3 aylık.. bebek 6 aylık.. sanıyorum o aralar iş hayatına da geri döndü annemiz.. bebek 8 aylık.. arada mesajlaşıyoruz, iyiler ama hayat giderek zorlaşıyor :(

Üç çocuk var zira..

İş var..

Ev sorumluluğu var..

Hassas bir durum alan temizlik, hijyen sorunu var..

Bebek başka yerde bakılıyor, git gel var..

Eş var uzakta..

Üstelik tüm bu trafiğin sorumluluğu anne de..

Herkes cinli..!! Herkes beklentili..!!

Tek başına, kuru kafasına bir annecik ne yapsın, nereye yetişsin, kimin gönlünü etsin, dimi?

İşte o tüm iyi niyetiyle, tüm enerjisiyle herşeyden evvel kilit olan noktayı, üç çocuğu birbirine alıştırmaya çalışıyor! Birbirlerini kabullenmeleri, aynı odada oturup oynamaları, sosyalleşmeleri için çabalayıp duruyor anne!! beyhudeee :( :( :(

Değişen düzenle birlikte evde artık tek başlarına 3 gün geçiren, sonrada gelince annelerini tekrar kendilerine isteyen kedicikler de haklı bu noktada..

Tüm evde emekleyen, emekleyerek her bir yeri keşfedip dünyaya açılan Eylülcük de..

Ne yani?

Eylül keşfetmesin mi kedi kumu neymiş??

Eylül öğrenmesin mi böyle iki kaba tepeleme doldurulan, her daim ortada açık büfe olan minik minik bisküviler hani onlar neymiş???

Hoppp ağıza.. ikisi de yenir, öğrenilir, itinayla keşfedilir!!!

Sonra oynamasın mı kediciklerle Eylül?

Onlar ona "nerden çıktı başımıza bu velet gibi?" bakıyorlar tabii o ayrı mesele...

Hayat hiçbir zaman kolay değil. Ve değişim mutlaka. Yıllar içerisinde düzenimiz yaşam odaklarımız da kafamızda idialize ettiğimiz gibi kalmıyor ne yazık ki. İşte bu geçişlerde ailede en büyük yük de kadında.

Anne olan bir kadının yükünü, çığlıklarını ve sesini, isyanını, yüreğimde hissettim ben aslında bu anneyle. Ancak "pes etmedi" O. Aldığı yardım ve destek pek azda kaldığını tahmin ettiğim bu genç kadın en zayıf halka olan dört patililerinden ayrılmadı.

Ve bana bugün "başardım sanırım" yazdı.

Ben çok çok mutlu oldum.

Takdir ettim onu..

Zoru görüp kaçmadı, kolayı seçmedi.

Zoru yaşadı ve hala yaşıyor, daha da yaşayacak hatta..!!

Çünkü O'nun ÜÇ ÇOCUĞU var.

...

Çok teşekkür ediyorum kendisine. Paylaşımım konuyu kıssadan hisse görmemden, mutlu olmamdan dolayıdır. Yazı için ailenin iznini almadığımdan sadece kedilerinin fotolarını koydum.

Sevgi paylaştıkça çoğalır. Sevgiyle kalın :)